Kristi Stump, een schrijver en Steffen Schraegle, een fotograaf, gingen op een negendaagse trip naar de Zwitserse Alpen om te bikepacken. Alles verliep volgens plan. Kristi deelt haar gedachten over het belang van genieten van een reis zoals die is. Het hoeft niet spannend of extreem te zijn om de moeite waard te zijn om te delen.
We namen onze eerste pedaalslagen van Scuol in Zwitserland. Ik was nerveus, maar opgewonden over de alpine passen en de stijve fiets die me daar zou brengen. Het was normaal dat we voor deze reis niets anders hadden gepland dan een startpunt en een GPS-route, maar het nemen van nieuwe fietsen bracht alles naar een heel nieuw niveau. En niet zomaar fietsen, volledig stijve stalen fietsen. Het soort dat ik niet meer had gereden sinds mijn eerste mountainbike decennia geleden. Voordat we aan een route begonnen die door de Zwitserse bikepacking-site als extreem uitdagend wordt beschreven in termen van techniek en conditie, was het waarschijnlijk slim geweest om onze nieuwe fietsen te testen, vooral beladen met uitrusting. We konden onze nieuwe fietsen niet testen vanwege de last-minute reischaos, dus we hebben ze gewoon opgehaald, de tassen erop gezet en de volgende dag vertrokken.
Ik was in staat om terug te gaan naar mijn roots na jarenlang fietsen te hebben gereden met meer vering, bewegende delen en gadgets. Ik voelde me weer een beginner en herinnerde me de dagen dat ik niet eens wist wat mountainbiken was. Toen ik me een warboel van onrijdbare steile op- en neerwaartse paden door dichte, ongerepte bossen voorstelde. Overigens zien veel van onze bikepacking-routes er zo uit, maar dat is een ander verhaal – een echt bikepacking-verhaal, vol ontberingen, slecht weer, kapotte fietsen en botten, verloren paden, cultuurschokken en psychologische ineenstortingen. Dit is geen verhaal over bikepacking.
Terwijl ik bergafwaarts reed en secties liep die ik normaal niet op een full suspension fiets zou rijden, dacht ik terug aan mijn eerste mountainbike-ervaringen. Het was een droom die ik toen had dat fietsen me naar deze geweldige plek zou leiden. Maar tegenwoordig wordt rijden in de Alpen of een ander mooi gebergte als heel normaal beschouwd. Er zijn veel verhalen over dergelijke avonturen en ze zijn toegankelijk via communicatiemethoden die tot voor kort niet beschikbaar waren.
Fietsavonturen werden vroeger in relatief kleine kringen gedeeld: rond kampvuren, in lokale fietsenwinkels, in maandbladen en in een kleine selectie boeken, films en foto’s. Verhalen werden alleen gedeeld met goede vrienden en niet met een paar klikken naar de hele wereld uitgezonden. Dit waren vóór sociale media en smartphones. Voor digitale platforms zoals podcasts, blogs en vlogs. En voordat iedereen een zelfverklaarde schrijver, fotograaf of filmmaker was. De vraag naar content groeit exponentieel en verhalen worden sneller dan ooit gedeeld. Er zijn zoveel verhalen dat we meer van de controversiële en extreme versies moeten zien om ze interessant te maken.
En juist daarom is dit geen interessant verhaal.
Ik durf te wedden dat velen van ons zich vaak in deze niet-verhaalverhalen bevinden, waar de samenvatting van de ervaring in slechts één woord kan worden verpakt: geweldig of geweldig. Er is druk om te delen, om een verhaal te vertellen, ook al moet het verfraaid worden om de lezer of luisteraar te plezieren. De kunst van het vertellen is niet nieuw. Het is gebruikelijk om de scheidslijn tussen realiteit en overdrijving te vervagen. Soms kan het zelfs een vorm van zelfexpressie zijn. Het verhaal kan belangrijker worden dan de ervaring, en het wordt een marketingtool of product. Dit roept de vraag op: wat is de waarde van een ervaring zonder verhaal? Het doet me denken aan de filosofische vraag over vallende bomen in het bos. Maar in het geval van avontuur: als niemand het verhaal hoort of leest, is het dan echt gebeurd?
Na een paar lastige afdalingen begon ik me te ontspannen en de eenvoud en rust van het rijden op een stijve fiets weer te waarderen. Het is zo eenvoudig om te fietsen en het is zo’n geweldig cadeau. Zo vaak gaan onze fietstochten gepaard met het verplaatsen van de ene logistieke zorg naar de andere, altijd een stap vooruit denken om te voorkomen dat we zonder voedsel en water komen te zitten of plannen waar te slapen voordat een storm losbarst. Maar er was iets buitengewoons aan onze gewone reizen. Voor alle duidelijkheid, Zwitserland is verre van gewoon. Het maakt niet uit hoeveel foto’s of verhalen je leest, het is het beste om het uit de eerste hand te ervaren. De Zwitsers maken het logistiek eenvoudig. De Zwitsers maken het gemakkelijk door routes aan te leggen, overal bordjes op te hangen en treinen of bussen door kleine dorpjes te laten rijden.
Er was geen stress, zorgen of druk. Ik kon gewoon genieten van trappen, genieten van de schoonheid van het landschap en alles delen met mijn geliefde. Dit soort perfecte reizen levert geen geweldig verhaal op. Goede verhalen lokken emotionele reacties uit en helpen ons met anderen te verbinden als we overeenkomsten vinden in de menselijke ervaring. Net zo belangrijk als het begrijpen van de wereld, is het vertellen van verhalen een integraal onderdeel van het menselijk leven. Maar ik begin me af te vragen wat er tegenwoordig eerst komt: het verlangen naar avontuur of het verlangen om er later het verhaal van te vertellen.
Ik dacht aan alle fietsen die ik door de jaren heen heb gereden en hoe ze me naar mooie plekken hebben gebracht, zoals Zwitserland. Mijn hele levensverhaal is verbonden met de fietsen en de plaatsen waar ik ze heb gereden. Alles in mijn leven, van relaties tot banen tot plaatsen waar ik heb gewoond en gereisd, kan worden herleid tot fietsen. Je persoonlijke verhalen zijn als kaarten. Ze laten de reis van je leven zien, van uitdagingen en ontberingen tot successen en zegeningen. We hebben een diepe band met onze verhalen en het is niet per se slecht om ze te vertellen, maar het lijkt steeds moeilijker om een gezonde relatie met onze verhalen te hebben. Tijdens het delenonze verhalen werden aangemoedigd, therapeuten waarschuwden ons dat gehechtheden ons in de val kunnen laten lopen en de gedragscyclus in stand kunnen houden. Wat we ook denken dat ons verhaal is, we klampen ons eraan vast, geven ons ongeluk de schuld, of schrijven ons succes eraan toe, en uiteindelijk definiëren we onszelf er op de een of andere manier mee. Het is belangrijk om je verhaal digitaal te delen.
Misschien is het de introverte persoon in mij die soms een ervaring wil vasthouden en delen van mijn verhaal voor mezelf wil houden, maar ik zie de waarde in om selectief te zijn over hoe, waar en aan wie ik openbaar. En in ons klimaat waarin we veel delen, denk ik dat we wat kritischer en bedachtzamer moeten zijn over de verhalen waar we naar luisteren en lezen, en de vragen moeten stellen: Is het echt? Is het verrijkend en bijdragend? Het is verrijkend en bijdragend? Ze zijn nu ergens, trappend in een prachtige zonsondergang, langs een stapel brandend afval of leunend tegen de wind in, stilletjes hun ervaring doormakend zonder de intentie om het te delen.
Na negen dagen perma-grin rijden in Zwitserland was ik blij dat ik geen verhaal te vertellen had. Midden in de waanzinnig mooie wildernis zijn is zo goed als maar kan, en het plezier van fietsen is genoeg. Dus de volgende keer dat ik op mijn overbelaste tweewielige reisfiets rol en iemand zelfvoldaan vraagt: Wat is jouw verhaal? Ik ga gewoon om me heen kijken, mijn schouders ophalen en zeggen: dit is het.
